ಏನೆಂದು ಕರೆಯಲೇ ನಾ ನಿನ್ನ?

ಕರಿಮೋರೆಯ ತುಂಬ ಬಿಳಿ ನಗುವಿನಾ ತೆರೆಗಳು
ಮುಟ್ಟಹೋದರೆ ಸಾಕು ಹಿಂದೋಟ,
ಮರುಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಗ್ಗಿ ಸೆರೆಹಿಡಿವ ಮರುಳಾಟ
ತೆಕ್ಕೆಯೊಳಗಗೆಳೆದು ಒಡಲೊಡಳಗಡಗಿಸದೇ
ಎಲ್ಲವನೆಸೆದು ನಿರುಮ್ಮಳಳಾಗುವ
ಕಡುನೀಲ ಸುಂದರಿ, ಸುವಿಶಾಲ ಸಾಗರಿ...
ಸ್ವಲ್ಪ ಒಗರು, ಅತಿಯಾದ ಚೊಗರು, ರುಚಿಗೆ
ಬೇಕಾಗಿರುವ ಉಪ್ಪುತುಂಬಿದಾ ನಿನ್ನೊಡಲು....
ಕೊರಳನಲಂಕರಿಸಿದ ಕೆಂಪಿನಲ್ಲೂ,
ಕಿವಿಯೊಳಗೆ ಝಗಮಗಿಸುವ ಓಲೆಯಲ್ಲೂ,
ಮೂಗುತಿಯ ಮಿನುಗಿನಲ್ಲೂ, ನಿನ್ನ ಚೆಲುವು
ಆ ಚೆಲುವಿನೊಳಗೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನದೇ ಹೆಸರು
ಕಾವೇರಿ, ತುಂಗೆ, ನೇತ್ರಾವತಿ, ಗಂಗೆ...
ಎಣಿಸಲಸದಳ ಸಖಿಯರು ನಿನಗಾಗಿ ಕಾಯುವರು
ನೀ ಮಾತ್ರ ಇಂದು ಮುಖಿ, ವಿರಹಿಣಿ ಆ ಶಶಿಯ
ಆಗೊಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಏರಿಳಿವ ನಿನ್ನ ಎದೆಬಡಿತವ
ಸೆರೆ ಹಿಡಿ ಹಿಡಿದು ಆಗುವನಾತನೂ
ಅರ್ಧ ಹಿಡಿ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಪೂರ್ಣ ಹುಡಿ....
ಮುಗಿಯದ ಅಚ್ಚರಿ, ಅರಿಯದ ಸೆಳೆತ,
ಸೋರುವ ಮರಳ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನಡಿಯ ಪುಟಿತ
ನೆನಪಿನ ಕಂಪು ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ
ಹರಿದು ಹೋಗುವ ಹುಚ್ಚು ಹಂಬಲ ನಿನ್ನೆಡೆಗೆ...
ಸದಾ ವಿಸ್ಮಯಿ ನೀ, ಮಾನಸ ಸಮ್ಮೋಹಿನಿ,
ಹುಟ್ಟಿದ-ಹುಟ್ಟದ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕವಿತೆಯೂ ನೀ...
- ತೇಜಸ್ವಿನಿ ಹೆಗಡೆ