ಅರಿಯದೆ ಬಂದ ಈ ಸ್ನೇಹ
       
ಅರಿತು ಅಳಿಯದೆ ಇರಲಿ
       
ನಮ್ಮ ಈ ಸ್ನೇಹ....
  
ಅರಿತು ಅರಿಯದೆ ಮುರಿಯದಿರಲಿ
      
ನಮ್ಮ ಈ ಸ್ನೇಹ.....
  
ಅರಿಯದೆ ಅರಿತು ಉಳಿಯಲಿ
     
ನಮ್ಮ ಈ ಸ್ನೇಹ.....

ಅಮ್ಮ.....   ನಿನ್ನಿಂದ ಕಂಡೆ ನಾ ಈ ಜಗವ   ನೀನಿರಲು ಮರೆತೆ ನಾ ಈ ಲೋಕವ........      ನೀ ತುಂಬಿದೆ ಮಮತೆಯ ಪ್ರೇಮವ     ನೀನೆ ಕಲಿಸಿರುವೆ ಲೋಕದ ಪಾಠವ   ನಿನ್ನಿಂದಲೇ ಇಂದು ತಾಳಿರುವೆ ನಾ ಈ ರೂಪವ.......   ನೀ ನೀಡಲು ಒಲವಿನ ಕಡಲ     ನಾ ತುಂಬಿರುವೆ ಆ ಒಲವಿನ ಚಿಲುಮೆಯ     ನಾ ನೀಡಲಾರೆ ಈ ಒಲವಿಗೆ ಯಾವ ಕೊಡುಗೆಯ  ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಿನಗಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸುವೆ ಈ ಕವಿತೆಯ

    ಸ್ನೇಹವೆಂಬುದು ಶುಭ್ರವಾದ
    ನೀಲಿ ಅಗಸದಂತೆ
    ಹರಿಯುವ ತಿಳಿ ನೀರಿನ ಕಲರವದಂತೆ
   ಇಲ್ಲಿ ಕೊಂಕು ಬಿಂಕಗಳಿಲ್ಲ .
                                 ಜಾತಿ ಮತಗಳಿಲ್ಲ
                                  ನಾನು ತಾನು ಎಂಬುದಿಲ್ಲ. 

ಗೆಳೆಯ ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕಾಗಿದ್ದೆ
ನೀನ೦ದು

ಕಾರ್ಮೋಡ ಮುಸುಕಿ ದಾರಿ
ಕಾಣದಿದ್ದಾಗ

ದಿಕ್ಕುತಪ್ಪಿದ ಕ೦ದನ೦ತೆ
ನಾನಲೆಯುವಾಗ

ನೀನಿದ್ದೆ ನನ್ನೊಡನೆ
ಹೇಗೆ ವ೦ದಿಸಲಿ ನಿನ್ನ!

ಗೆಳೆಯ ಕೊನೆಕಾಣದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ
ಗುರುವಾಗಿದ್ದೆ

ಪ್ರೀತಿಯ ಹುಡುಗಿ ಕೈ
ಕೊಟ್ಟಾಗ ಅಪ್ಪನಿ೦ದ ಒದೆ

ಅಬ್ಬಬ್ಬ್ಬಾ!!!!!!!! ನಾವು ನಮ್ಮ ಜಗತ್ತು, ನಮ್ಮ ವೈಜ್ಞಾನಿಕತೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಮುಂದುವರೆದಿದೆ. ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಸಂತಸವೇ. ಆದರೆ ಅದೇ ತಾಂತ್ರಿಕತೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಎಡವಟ್ಟುಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಮೈಜುಮ್ಮೆನ್ನದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಈಗ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಹೇಳಿ ನಿಮ್ಮ ತಲೆಗೆ ಹುಳು ಬಿಡುವಿದಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ.