ದುಬೈ ಎ೦ದಾಕ್ಷಣ ಕಣ್ಣೆದುರು ಬರುವುದು ಗಗನಚು೦ಬಿ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ವಿಶಾಲ ರಸ್ತೆಗಳು, ಭರ್ರೆ೦ದು ಸುಳಿದೋಡುವ ಐಷಾರಾಮಿ ಕಾರುಗಳು.  ಅಲ್ಲಿನ ಒ೦ದಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲಿ  ಹನ್ನೆರಡೂವರೆ ರೂಪಾಯಿ ದೊರಕಿಸುವ ಅಲ್ಲಿನ "ದಿರ್ಹಾ೦"ಗಳು.  ಅದೊ೦ದು ಮಾಯಾಲೋಕ, ಅದರಲ್ಲೂ ಏಷ್ಯಾ ಖ೦ಡದ ಬಹುತೇಕ ಜನರಿಗೆ ದುಬೈಗೆ ಹೋಗುವುದು, ಅಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಲಕ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಸ೦ಪಾದಿಸಿ, ತಮಗೂ

ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಹೊಸ ಯಮಹ ಎಫ್.ಝೆಡ್ ಬೈಕ್ ನ ನನ್ನ ಮಿತ್ರ ಓಡಿಸಲು ಹೋಗಿ, ಬೀಳಿಸಿ, ಸ್ಕ್ರಾಚ್ ಮಾಡಿದ ಅಂತ ಅವನ ಮೇಲೆ ಕೋಪ, ಮುನಿಸು, ಇನ್ನೂ ಮಾತಾಡಿಸಿಲ್ಲ ! ಏಕೆ ಹೀಗೆ ನಾವು ? ಜೀವವಿಲ್ಲದ ವಸ್ತುಗಳ ಮೇಲೆ ನಮಗೇಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರೀತಿ ? ನನ್ನ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಸ್ನೇಹಿತ ಅವನ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ವನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಕೊಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ !

 ತಿಲಿಯಾಗಲೊಲ್ಲದು ಮನವು...
 ಎಷ್ಟೇ ಸಕ್ಕರೆ ಬೆರೆಸಿದರೂ
 ಕಹಿಯಿದು ಹೋಗದು!
 ಕಂಗಳಿವು ಕನಸು ಕಾಣಲು
 ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಿವೆ.
 ಕನಸುಗಳೇ ಇರದ ಮೇಲೆ
 ಖುಷಿ ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯದು.
 ಬುನಾದಿಯೇ ಅಲುಗಾಡುತಿರಲು

ಪೋಲಿಸ್ ಕಾನ್ಸ್ಟೇಬಲ್ ತನ್ನ ಮಗನಿಗೆ : ಮೂರ್ಖ ಪರಿಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ಕಮ್ಮಿ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ತಗೊಂಡೇ???
ಮಗಃ ಈ ೫೦ ರೂಪಾಯಿ ತಗೋ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು.